Heb je een levensvraag die je verder uit wilt werken? En wil je dat liever doen met je handen dan met je hoofd? Dan is het atelier van ComunicArte wellicht een goede plek voor je.

Tijdens een intake-gesprek onderzoeken we samen je vraag. Daarna gaan we aan de slag met allerlei beeldende technieken en materialen, afgestemd op wat jij nodig hebt.

Kunstzinnig werken in de context van de laatste levensfase betekent in mijn ogen het creëren van tijd en ruimte voor betekenisgeving, afscheid nemen en aanvaarding. 

ComunicArte kan je helpen om op een waardige manier afscheid te nemen en los te laten wat je dierbaar is.

Het kunstzinnig werken kan op verschillende manieren. Je kunt zelf aan de slag, alleen of met de mensen die je dierbaar zijn. We kunnen ons ook samen buigen over jouw verhaal en daar een rode draad in zoeken. En dan kan ik dat omzetten in een beeld.

Samen bekijken we wat voor jou de beste vorm is.

‘Mijn vader is zijn hele leven een natuurliefhebber en -kenner geweest. Hij heeft die liefde aan mij doorgegeven.

Toen duidelijk werd dat hij niet meer lang zou leven, hebben we een afdruk gemaakt van zijn handen.

Deze zijn bevestigd op een metalen spiraalhanger. Deze hangt bij mij in de tuin. Ik doe er vogelzaad in en sindsdien eten de vogels uit zijn handen.

Op deze manier is mijn vader elke dag dichtbij.‘

Jeannette, 2019

In ons leven kennen we een aantal overgangsmomenten, momenten waarop je iets achterlaat en met iets nieuws begint.  Traditionele rituelen, die vaak een kerkelijke achtergrond hebben, passen voor veel mensen niet meer. Daarmee raken we de diepere betekenis van deze momenten kwijt.

Sta je voor een belangrijk overgangsmoment, wil je daar iets mee maar weet je niet hoe? Dan kan ComunicArte je helpen bij het vormgeven daarvan. Samen zoeken we naar de betekenis van de stap die je gaat zetten. We onderzoeken wat je achterlaat en waar je naar toe gaat.

En we zoeken naar de vorm die bij jou en jouw omgeving past, zodat je dit belangrijke moment samen met de mensen die je dierbaar zijn kunt vieren.

Samen met mijn kleinkinderen Mejo (9) en Janna (7) ging ik in november 2021 naar de expositie ‘Onder-Weg’ van Jeannette.

De verwondering op hun gezichtjes raakte me en zij raakten niet uitgekeken. Dat deed iets met mij. Zo ontstond het idee om Jeannette te vragen iets speciaals te maken, een cadeau aan mezelf, ter ere van mijn 70ste verjaardag en het stoppen met mijn praktijk. Iets voor in de tuin.

Er volgden inspirerende gesprekken. Een 1e ontwerp, omdat vervolgens weer durven los te laten en opnieuw te beginnen. Met eindeloos geduld haalde Jeannette bij mij naar boven: ‘wat staat symbool voor jou?’.

Met ons hart verbonden, stapte ik in een creatief proces dat veel losmaakte. Kleur bekennen, beweging, ronde vormen, cirkels, het kompas, regenboogkleuren of chakra’s zo je wilt. Het cijfer 7 dat steeds terugkomt.

En het resultaat mag er zijn! Aangelicht in het donker, vrolijk in de zon, uitnodigend om rond te draaien, speels.
Met zoveel liefde en aandacht gemaakt.
Ik ben er zo blij mee!

Marij, 2023

Fotografie, mijn lust en mijn leven. Het eindeloos foto’s schieten om precies het juiste beeld te krijgen, het verhaal te vertellen. De doka in om het materiaal te ontwikkelen en bewerken. Van de ambachtelijke kant van mijn vak heb ik altijd erg genoten. Het was een soort magie.

Op het moment dat de digitale fotografie en het internet hun intrede deden, veranderde mijn leven en met mij dat van heel veel fotografen. Wat een vooruitgang voor de een is, kan de ondergang voor een ander betekenen. Ik moest afscheid nemen van een manier van werken en leven. Mij puur met mijn vak bezighouden was me niet meer gegeven. De commerciële fotograaf die ik was, werd steeds meer kunstenaar.

Toen kwam mijn ziekte die me van mijn energie beroofde. En nu, een aantal jaren later, neem ik afscheid van fotografie als beroep. Door mijn gezondheid lukt het niet meer daar mijn inkomen mee te verdienen. Het kunstwerk, mijn hand met daarin een fotorolletje, staat voor mij symbool voor de liefde waarmee ik mijn vak heb uitgeoefend. Dat is niet meer….

Wel is er ruimte om in mijn eigen tempo en op mijn eigen voorwaarden bezig te zijn met wat ik graag de wereld in wil zetten. Ik blijf mijn verhaal vertellen.

Francois, 2020

‘Toen ik 50 werd heeft Jeannette mij met een groepje vriendinnen mee het bos ingenomen. We maakten samen een levenssymbool van takken op de veelkleurigheid van gevallen bladeren. We zongen een mantra en beluisterden een gedicht. De lage novemberzon droeg bij aan de magie van het moment. Daarna praatten we na in de plaatselijke kroeg. Het was een mooie start van een nieuwe levensfase.’

Cecilia, 2017